اثرات مکمل l- کارنیتین بر غلظت فاکتورهای انعقادی و ضد انعقادی پلاسما در بیماران همودیالیزی

سابقه و هدف: افزایش احتمال انعقاد خون، یک عامل خطر مهم برای ترمبوز و عوارض ناشی از آن مانند بیماری ایسکمیک قلب، سکته مغزی و نارسایی فیستول های شریانی- وریدی در بیماران همودیالیزی است. مطالعه حاضر به منظور بررسی اثرات مکمل l- کارنیتین روی غلظت فاکتورهای انعقادی و ضدانعقادی پلاسما در بیماران همودیالیزی انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی تصادفی دوسو کور بود که در آن 42 بیمار همودیالیزی ( 25 زن و 17مرد) به طور تصادفی به دو گروه دریافت کننده مکمل l- کارنیتین و گروه دارونما تقسیم شدند. در این مطالعه که 12 هفته به طول انجامید، بیماران همودیالیزی در گروه l– کارنیتین، روزانه یک ویال محلول خوراکی l- کارنیتین، حاوی mg1000 l- کارنیتین دریافت می کردند؛ در حالی که بیماران گروه دارونما روزانه یک ویال دارونمای مشابه دریافت می کردند. در شروع مطالعه و پایان هفته دوازدهم از هر بیمار قبل از دیالیز cc5/8 خون بعد از 12 تا 14 ساعت ناشتایی گرفته شد و سپس غلظت پلاسمایی فیبرینوژن ، فعالیت پروتئین c ، فاکتورهای انعقادی شماره v، vii،ix پلاسما و غلظت tpa، pai-1، کارنیتین آزاد و crp سرم اندازه گیری شد. یافته ها : در این مطالعه در گروه دریافت کننده مکمل l- کارنیتین در پایان هفته دوازدهم نسبت به زمان شروع مطالعه غلظت کارنیتین آزاد سرم به طور معنی دار و به میزان 150 % افزایش یافت (001/0>p). در گروه دریافت کننده مکمل l- کارنیتین غلظت فیبرینوژن پلاسما به میزان mg/dl98 و غلظت crp سرم به میزان 41% کاهش یافت که در مقایسه با گروه دارونما معنی دار بود (05/0>p). تفاوت آماری معنی داری بین دو گروه از نظر میزان تغییرات درصد فعالیت پروتئین c ، فاکتورهای انعقادی v، vii،ix پلاسما و نسبت pai-1به tpa سرم مشاهده نشد. نتیجه گیری: یافته های این مطالعه نشان می دهد که مکمل l-کارنیتین می تواند سبب کاهش crp سرم به عنوان یک نشانگر التهاب سیستمیک و فیبرینوژن پلاسما به عنوان یک فاکتور انعقادی وابسته به التهاب در بیماران همودیالیزی شود، در حالی که هیچ تأثیری روی فاکتورهای انعقادی و ضد انعقادی غیر وابسته به التهاب ندارد.